بررسی شروط ضمن عقد در فقه امامیه و قوانین موضوعه ایران

شرط تعهدی است که ضمن تعهد دیگر درج می گردد، و دراثر این امر بستگی ورابطه ای بین آن دو تعهد پیدا می شود که شرط صورت تعهد تبعی به خود می گیرد وجزء معامله اصلی می شود. تعهد تبعی بایددارای شرایط اساسی صحت معامله باشد .لذا هر شرطی صلاحیت ندارد که به عنوان شرط ویا همان تعهد تبعی درضمن عقد قرار گیرد. درصورتی که معامله اصلی باطل باشد شرط ضمن آن که موجود تبعی است نیز باطل است.به عبارت دیگر شرط جزء معامله وبه نفع یکی از طرفین معامله قرارداده شده ،وهرگاه معامله باطل شد نمی تواند جزئی از مورد به خودی خود باقی بماند ،اما باتوجه به این که شرط ضمن عقد موجود تبعی، و معامله ای که شرط ضمن آن قرار گرفته موجود اصلی است ،بطلان موجود تبعی نمی تواند سرایت در موجود اصلی نماید مگر درموردی که بستگی شرط مزبور به معامله اصلی به نحوی باشد که بطلان آن موجب اخلال یکی از شرایط اساسی معامله اصلی شود ،که در این صورت معامله اصلی در اثر آنکه دارای شرایط اساسی برای صحت معامله نمی باشد باطل خواهد بود. قانون مدنی در ماده «232» شروط باطلی که مفسد عقد نمی باشد راشمرده، ودر ماده «233» شروط باطلی که موجب بطلان عقد می باشد بیان نموده ،وبین آن دودسته فرق گذاشته است. پایان نامه حاضر نخست موضوعات اساسی شرط مثل معانی مختلف شرط ،انگیزه قراردادن شرط وادله مشروعیت ولزوم وفای به آن را بررسی نموده وسپس به تبیین شروط صحت شرط واقسام شروط صحیح حدود وثغور آن را از شرط باطل تفکیک نموده است تا افراد به حدود مسئولیت وتعهداتی که بر اثر شرط ایجاد می شود آگاهی بیشتری پیدا کنند. واژه های کلیدی: شرط ضمن عقد، شروط صحیح، شروط باطل، شرط فاسد